reactie op het artikel ‘Optimaal benutten van je vaardigheden’
Blik van een buitenstaander
Ik ben getrouwd met Jan Vermoesen, directeur van mediarte. En af en toe laat hij me wat dingen (na)lezen om op die manier de blik van een buitenstaander binnen te brengen. Als psychotherapeut sta ik ver weg van de audiovisuele sector. Maar geschrokken en aangesproken las ik het artikel ‘Optimaal benutten van je vaardigheden’ waarin teruggegrepen wordt naar de resultaten van de mediasensor-enquete van 2019.
50% van de respondenten geeft aan uitdaging, leer- en groeikansen te missen hun job. 85% geeft aan dat de arbeidsorganisatie problematisch is. Met andere woorden er wordt een gebrekkige taakverdeling, teamwerking en samenwerking ervaren, die gepaard gaat met ‘zowel energie- als tijdverlies wat zich onder meer kan vertalen naar een hoge werkdruk en rolproblemen’, aldus dat artikel.
Het is de opdracht van mediarte om in deze cijfers vooral een call to action te zien en een aanbod te doen aan zijn werknemers en werkgevers in de sector.
Een call to action. Start with the why, nog zo’n uitdrukking die ik leerde in een periode van gedwongen thuiswerken met zo’n Jan Vermoesen in huis. Dit zijn het soort van uitdrukkingen die je niet snel zal horen in de therapeutensector. En ik moet eerlijk zijn, ze durven bij mij al eens spontaan leiden tot oogbollengerol. Een gevoel dat soms geheel wederzijds is wanneer ik m’n therapeutenpraat bovenhaal aan onze keukentafel.
Lezen dat een hoog percentage ongelukkig is in zijn job stemt me triest, want deze sector kies je met je hart.
Laat die call to action toch vooral een wake-up call zijn, want deze cijfers luiden weinig goeds in. We spreken hier over de audiovisuele sector. Wanneer je in zo’n sector stapt, doe je dat in de eerste plaats om je drang om bij te dragen aan een creatief proces te voeden en niet om je spaarrekening te vullen. Het is een sector waarvoor je als 18 jarige, wanneer je voor je studiekeuze staat, kiest met je hart. Lezen dat zo’n hoog percentage van de werknemers en/of werkgevers in deze sector ongelukkig is in hun job, stemt dan ook bijzonder triest.
Wanneer je zoals hen een keuze maakt vanuit het hart, betekent dat dat er een vuur in je brand. Wil je starten met the why? Dan heb je die hier. En net dat vuur, dat niet altijd met de rede te vatten is, dreigt opgebrand te geraken. Hoe kan je als sector waken over deze vlam die dreigt uit te doven?
Ik lees de antwoorden op die vraag in het artikel graag, ‘jobcarving’, ‘jobcrafting'. Mijn oogbollengerol mag je er nu gerust bij denken. Ik merk ook dat ik een beetje moe word van die chique woorden. Hoe zou het zijn om wat minder te moeten ‘carven' en ‘craften’ en wat meer te mogen stilstaan en voelen? Hierin zie ik een belangrijke bron van inspiratie en kracht die het vuur weer kan aanwakkeren. Wakker worden en opnieuw naar je hart luisteren. Door opnieuw verbinding te maken met je krachten en die goeie redenen waarom je destijds met je hart voor deze sector koos. Want laat het nu net dat hart zijn dat moet gekoesterd en gevoed worden (nu zie ik mijn man op zijn beurt eens met zijn ogen rollen) zodat het vuur niet dooft.