Interview met filmmonteur Nico Leunen

Hij wordt het geheime wapen van de Belgische film genoemd. Een wapen dat zich in de donkere montagekamer bevindt. Sinds zijn zestiende is film zijn passie. Nico Leunen studeerde regie en experimentele film aan LUCA School of Arts. Daar ontdekte hij dat vooral monteren hem goed ligt. Medestudenten vroegen hem hun films te monteren. Zo ging de bal aan het rollen. En die rolde tot in Hollywood, tot bij Ryan Gosling en Brad Pitt. Beroemd worden monteurs van films zelden, maar Nico’s ster stijgt wel met elke productie.

‘Het geheime wapen van de Belgische film.’ Dat is een mooi compliment, maar het klinkt ook als hard werken.

Dat is de discussie die je hebt als je over succes praat. Is het ook een portie geluk of toch vooral hard werken? Het is wellicht de combinatie. En je moet de juiste mensen ontmoeten, waardoor kettingreacties ontstaan. Uiteraard moet je het waarmaken, maar als je het supergraag doet, kan dat.

Uiteindelijk werk je wel aan de film van een ander.

Een te groot ego is één van de grote beroepsrisico’s. De meeste monteurs hebben wel wat creatief bloed door het lichaam stromen. En al die creativiteit zetten ze in voor anderen. Je moet daarmee weten om te gaan. Veel creatievelingen willen immers zichzelf uitdrukken. En dat is niet aan de orde. Eén van de grootste fouten die je kan maken, is dat je op een zeker moment denkt dat de film jouw film is.

Je moet bovendien aan de slag met het materiaal dat voorhanden is.

Dat is een uitdaging. Maar beperkingen kunnen net leiden tot heel creatieve oplossingen. Zo kan je met de volgorde van scènes spelen of de thematiek binnen een scène wijzigen. Een personage dat een scène kwaad aanvat, maar het bijlegt, kan je ook kwaad laten worden in die scène. Dit kan enkel als je voorbij het aanwezige materiaal kijkt, naar het materiaal dat er zou kunnen zijn. Je kijkt een dimensie verder, waarbij je soms oplossingen vindt die niet voor de hand liggen.

(.... )