Een menselijke aanpak is de kern van wat een researcher doet.
Verhalen zijn overal en raken ons allemaal. Dat is het motto van Partout., het prille story research bureau van voormalig producer, Sura Dohnke, en doorgewinterde researcher, Thomas Gilliams. Of het nu een tv-programma betreft of een online reeks, een reclamecampagne of een ander project dat nood heeft aan een verhaal dat staat als een huis. Samen zorgen Sura en Thomas ervoor dat het juiste verhaal op de juiste plek terecht komt. Moeilijk bespreekbare onderwerpen, relevante verhalen, getuigenissen die de wereld ietsje beter maken, dit duo levert verhalen op maat.
Thomas Gilliams: “Partout. bestaat nog maar sinds januari 2021. We zijn dus gestart in volle corona-tijden. Toch zat het idee al een paar jaar in mijn hoofd. Om de job van researcher in de vorm van een bureau te gieten. Ik had daar al van gehoord in Nederland, maar nog niet in België. Alleen was ik niet echt het ondernemend type. Toen ik vorig jaar Sura ontmoette tijdens de opnamen van een tv-programma, klikte dat direct heel goed…”
Sura Dohnke: “...En ik ben wél het ondernemende type.”
Thomas: “Het is inderdaad belangrijk dat je de juiste persoon tegenkomt die je in een bepaalde richting duwt, en omgekeerd want het is een wisselwerking. Op een bepaald moment moesten we gewoon zo'n bureau beginnen.”
Sura: “Ik ben altijd actrice en producer geweest en eerder werd er al een paar keer aan mij gevraagd om met iemand in een bedrijf te stappen. Maar ik wilde mijn eigen goesting doen. Tot ik Thomas tegenkwam. Dat was de eerste keer dat ik dacht: dit gaat werken."
Thomas: “Soms moet je gewoon voor iets gaan. Ik ben niet iemand die dat op voorhand volledig gaat plannen en uitzoeken. Sura stelde verder ook geen vragen. Wat als dit? Wat als dat? Ze zei: ‘Klinkt top. We doen dat.’ Dat was heerlijk om te horen.”
Speelde het idee al bij jullie beiden voor jullie elkaar tegen het lijf liepen?
Thomas: “Het idee ontstond bij mij omdat het zoeken naar verhalen als researcher mij nog altijd onmetelijk boeit. Tijdens mijn jaren achter de schermen ontdekte ik ook dat research mij beter lag dan redactie. Als redacteur moet je meer nadenken over hoe een programma er inhoudelijk uit zal zien en hoe je dat vorm moet geven. Dat boeide mij iets minder. Mijn drive was altijd: Op zoek gaan naar verhalen die zo weinig mogelijk bewerking nodig hebben om boeiende televisie op te leveren. Het idee van een eigen bureau inspireerde mij enorm. Maar je moet er wel de ballen voor hebben. Ik had Sura nodig om de stap te nemen.”
Sura: “Ik heb zestien jaar in Londen gewoond. Vlak voor de pandemie ben ik teruggekeerd naar België waar ik, zoals iedereen, niets aan het doen was. Via een gezamenlijke vriendin ben ik dan bij het programma terecht gekomen waar Thomas ook aan werkte en vond ik het meteen de beste job ter wereld. Toen Thomas voorstelde om dat voor altijd te gaan doen, dacht ik: hoe komt het dat niemand daar ooit is opgekomen? Ik heb direct al mijn andere opdrachten afgezegd.”
Inmiddels zijn jullie al met drie.
Thomas: “Het werd al vrij snel te veel en er kwam een grote opdracht aan. Toen is Flo erbij gekomen. Ze komt helemaal niet uit de branche, maar heeft wel de perfecte attitude om te doen wat wij doen. Dat lukt tot hier toe heel goed. We hebben alledrie onze eigen talenten.”
Wat is het model achter Partout. als story research bureau?
Sura: “Omdat het nog niet bestond, begrijpen mensen het soms moeilijk. Wij nemen de volledige research van een productie op ons zonder deel uit te maken van het team dat die productie gaat maken. Je huurt ons in zoals je bijvoorbeeld een IT-team inhuurt. Of een social media-bureau. Wij leveren een afgewerkt product waarmee productiehuizen of reclamebureaus aan de slag kunnen.”
Thomas: “Inhoudelijk zoeken wij verhalen voor tv-programma's en reclameprojecten die daarin gebruikt of verwerkt worden. Maar een castingbureau zijn we, voor de duidelijkheid, niet. Wij leveren verhalen, geen mensen.”
Is Partout. ontstaan uit een noodzaak?
Sura : “In reclame wordt steeds meer met verhalen van 'echte mensen' gewerkt in plaats van met acteurs en dat neemt meer tijd en energie in beslag. Televisie werkt natuurlijk al veel langer met echte verhalen, maar daar gebeurt het ook niet altijd op een goede manier, worden mensen die die verhalen vertellen niet correct behandeld omdat daar geen tijd voor is. Wij volgen mensen goed op, ook achteraf. Want acteurs weten min of meer wat hen te wachten staat op een set. Mensen die geen professionele acteurs zijn, weten dat niet.”
Thomas: “Het nobele beroep van een goede researcher start bij het zoeken naar het verhaal en de perfecte begeleiding tot aan de opnames, maar daarna ben je niet klaar. We willen ervoor zorgen dat een getuige volledig gedragen wordt. Ook na de opnamen. In de praktijk gaat het vaak anders: je zoekt iemand, dropt die in een opname en daarna horen die mensen niets meer van jou of andere medewerkers. Dat is geen verwijt want soms moet het snel gaan. Maar dat willen wij dus absoluut niet. Wij zoeken die mensen, leggen hen uit waarom hun verhaal relevant is, begeleiden hen tot aan de opnames en achteraf zorgen we ervoor dat ze tevreden zijn met wat er met hun verhaal gebeurt.”
Sura: “Het kan ook omgekeerd: mensen kunnen ook naar ons komen met hun verhaal. Wij zoeken dan de inhoudelijk juiste bestemming voor dat verhaal.”
Lukt dit in de praktijk, om verhalen zogezegd te ‘vermarkten’?
Thomas: “Toch wel. Televisie is nog wat moeilijker dan reclame momenteel omdat daar meer redactioneel overleg nodig is. Alhoewel we met ‘Reizen Waes’ in Nederland zijn begonnen en dat liep fantastisch omdat eindredactrice Sara De Gols het geduld had om ons de tijd te geven om als bureau te werken. Maar verder merk je vaak dat tv-redacties nog denken: Bureau? Hoezo, bureau? Inmiddels hebben we wel al kortere opdrachten voor tv. Ze willen een pitch doen en zoeken nog naar een verhaal om hun programma verkocht te krijgen. Reclame is ondertussen hard aan het groeien. Dat is meer Sura haar afdeling. Ik denk dat het volgend jaar onze uitdaging zal zijn om meer en meer tv-redacties te overtuigen van de waarde van onze aanpak.”
Sura: “Wij zijn met drie maar met één ding bezig. Daardoor werken wij ongelofelijk snel en efficiënt. Wij doen geen redactie of eindredactie. Natuurlijk hebben we in het begin ook fouten gemaakt waar we van hebben geleerd. Maar inmiddels kunnen we ons werk goed stroomlijnen. Daarnaast houden we ook sommige verhalen bij in de hoop dat iemand ze ooit nodig heeft.”
Thomas: “We zoeken altijd naar het juiste evenwicht tussen onze business en de mensen. Een menselijke aanpak is de kern van wat een researcher doet. Het zijn de mensen die een verhaal vertellen die tellen. Al kan het net zo goed een robot of een hond zijn die in bepaalde gevallen een verhaal vertelt. Research wordt vaak gezien als ondergeschikt, maar je bent niets zonder een goed verhaal. En wij waarderen de mensen die een verhaal te vertellen hebben. Mensen worden vaak makkelijk opgevoerd en dat is het dan. Er wordt van hen verwacht dat ze meewerken aan opnames, een hele dag of meerdere dagen vrijaf nemen zonder dat ze daarvoor financieel worden vergoed.”
Zien jullie de laatste jaren een evolutie in het beroep van researcher an sich?
Thomas: “Niet genoeg. Net daarom willen wij dit professionaliseren.”
Sura: “Het bespaart uiteindelijk ook geld want bij ons heb je in drie dagen wat je anders in drie weken hebt.”
Thomas: “Het is work-in-progress. Elke dag zien wij uitdagingen en dan moeten we nadenken: waar staan wij als Partout.? Als we op een bepaald moment zouden merken dat we tekortschieten of we zijn handelaars geworden in verhalen en het respect naar de getuigen is weg, zal het voor mij niet meer hoeven. Je moet altijd de goede keuzes kunnen blijven maken tussen geld en inhoud.”
Werken jullie simultaan aan verschillende projecten?
Thomas: “Wij werken heel vaak aan verschillende projecten tegelijkertijd. Het hangt er echt van af. Soms werken we ook samen aan één project, zoals voor ‘Reizen Waes’. Meestal is het Sura die zoekt, ik die de interviews afneemt en Flo die alles verwerkt en naar de klant brengt. Maar als er snel iets moet gebeuren, kan het ook dat Sura dat helemaal op zich neemt. En als er geen opdrachten zijn, werken we proactief en zoeken we steengoede verhalen die mogelijk ooit kunnen dienen.”
Sura: "Als we geen projecten hebben, zijn we steeds bezig met het verbeteren van ons systeem. We focussen ons nog meer op de noden van de klanten en op de behandeling van onze getuigen."
Thomas: “We hebben veel verhalen waar er op dit moment niets mee gebeurt. Soms bundelen we die een beetje en gaan we op zoek naar thema’s die die verhalen verbinden. Je merkt dan bijvoorbeeld dat verschillende verhalen eenzelfde link hebben. Dan zoeken we een regisseur die er iets mee zou kunnen doen. Of een productiehuis of reclamebureau.”
Zeg 'ja' als je aan een nieuw professioneel avontuur kan beginnen.
Hoe baken je die grens af tussen het voorstellen van een concept en de service die jullie gewoonlijk bieden?
Thomas: “Wij bundelen die verhalen, maar het content-idee moet van de regisseur of het productiehuis komen die dat dan hopelijk tot bij een juiste zender kunnen brengen. Als er daarna effectief research moet gebeuren, willen wij dat natuurlijk doen. Ik voel absoluut niet de behoefte om zelf te produceren.”
Wat zijn de belangrijkste zaken die een researcher vandaag in huis moet hebben?
Sura: “Empathie. Een netwerk. Betrouwbaar en flexibel zijn. Over een gezonde dosis nieuwsgierigheid beschikken.”
Thomas: “In het dagelijkse leven ben ik niet noodzakelijk nieuwsgierig. Maar als ik een verhaal hoor of ik zit in mijn professionele rol als researcher, wil ik alles weten.”
Sura: “Flexibiliteit is ook heel belangrijk. Ik heb al nachten doorgebracht achter mijn computer om op het dark web met mensen te chatten die je overdag nergens tegenkomt.”
Thomas: “Grenzen afbakenen moet je ook goed kunnen. Wanneer je als researcher te betrokken bent, gaat dat ten koste van het verhaal. Natuurlijk heb je wel betrokkenheid nodig omdat het over mensen gaat, maar op het eind van de rit moet je ook een steengoed verhaal hebben dat verkoopt. Ik heb al researchers bezig gezien die te veel of te weinig betrokken waren, waardoor het dan misliep. Dat evenwicht zoeken tussen de menselijke en de professionele factor is dus ook belangrijk.”
Hoe bewaak je die grens?
Thomas: “Het blijft een job, ook al is ieder verhaal evenveel waard voor ons. Wij zijn ook geen journalisten. Als ik als researcher met een verhaal in contact kom waarvan ik weet dat er criminele feiten aan verbonden zijn, dan zal ik dat melden. Dat is al eens gebeurd bij de research voor een programma over kindermishandeling. Terwijl een journalist dan eerder zal zeggen: ‘Dat is journalistiek.’ En zijn bronnen zal bewaken.”
Het nobele beroep van een goede researcher start bij het zoeken naar het verhaal en de perfecte begeleiding tot na de opnames.
Wat is het meest uitdagende aan jullie job?
Sura: “Empathie voelen voor mensen waarvoor ik voorheen geen empathie had. Tijdens die nachtelijke chats heb ik soms huilend aan de computer gezeten. Dat gaat dan niet over illegale zaken maar wel dingen waar ik fundamenteel niet mee akkoord ben. Ik had het ook moeilijk toen we voor het programma LEEF! werkten. Dat ging over mensen die binnen drie maanden gingen sterven. Dan speelt mijn inlevingsvermogen mij parten.”
Thomas: “Ik heb dat dus minder, dat mijn inlevingsvermogen mij in de weg staat. Al zou ik het ook moeilijk krijgen als het over bijvoorbeeld seksueel misbruik van kinderen gaat. Maar verder… Als ik aan het werk ben, ben ik op zoek naar het allerbeste verhaal. Ik heb wel al eens gehad dat ik in het weekend naar een toneelstuk ging over ongeneeslijk zieke mensen, in het kader van die research, en daar haast zat te huilen. Omdat dat in mijn vrije tijd was, gewoon als Thomas. Kom ik door de week als researcher bij mensen thuis, dan kan ik meelevend zijn, maar blijft het niet in mijn kleren zitten.”
En wat wordt er vaak onderschat aan research?
Sura: “Hoeveel tijd erin kruipt. Als ik vijf gezinnen met een vader, moeder en twee kinderen moet zoeken tegen overmorgen, ben ik daar 24 uur per dag mee bezig.”
Thomas: “Zelfs ik onderschat dat soms, terwijl ik weet dat je bij een productiehuis meer tijd zou krijgen. Sura is de persoon van die snelle projecten. We krijgen dan een project binnen en dan denk ik: dat vinden wij toch direct? Maar als ik Sura dan bezig zie, blijkt niets minder waar. We willen nog meer naar een systeem evolueren waarbij we alle drie zeggen: ‘Hier staan we inhoudelijk helemaal achter.’ En als die klant het dan eerder wil, gaat het eerder toch niet buiten. Zeker in reclame merk je vaak dat je de laatste schakel bent. Soms begint een reclameproject juist met research, maar heel vaak wordt er eerst een hele campagne goedgekeurd door de klant en wordt er daarna pas aan de research gedacht. En dan bellen ze: ‘Wij zoeken drie tienermeisjes die kunnen tennissen. Kunnen jullie dat tegen gisteren regelen?’ Als wij kwaliteit willen leveren, moeten we daar wel genoeg tijd voor krijgen. Sura was vroeger degene die alles fikste, terwijl ik meer van de inhoud was. Nu is dat een beetje aan het keren en is Sura meer inhoudelijk bezig terwijl ik dan bezig ben met wat we wanneer kwalitatief kunnen leveren”
Hebben jullie een bepaald doel voor ogen op de langere termijn?
Thomas: “Ik geloof oprecht dat dit gaat blijven duren. Ik vind het ook heerlijk om te doen, het is een droom die uitkomt. Op korte termijn zou de reclame moet blijven groeien. Wat ik persoonlijk onze grootste uitdaging vind, is het bestendigen en uitbouwen van onze toegang tot televisieproducties. In de eerste plaats door productiehuizen ervan te overtuigen dat ons bureau goed is. Een freelancer of een in-house researcher zijn natuurlijk ook goed, maar een bureau werkt toch nog anders.”
Sura: “Wij pikken een opdracht onmiddellijk op en beginnen dan meteen met zoeken. Ik zou er in 2022 graag voor zorgen dat het nog perfecter verloopt nu we inmiddels veel hebben bijgeleerd.”
Wat is jullie gouden tip voor starters?
Sura: “Zeg 'ja'. Dat is mijn gouden tip voor jonge mensen. Niet als mensen je drugs aanbieden, natuurlijk. Dan moet je 'nee' zeggen. Maar zeg 'ja' als je een nieuw professioneel avontuur kan beginnen.”
Thomas: “Dat is nu grappig. Want ik zou het tegenovergestelde zeggen. Ik vind het heel goed dat jonge mensen vaker 'nee' zeggen als het gaat over lage lonen of nachtelijke werkuren. Je moet natuurlijk flexibel zijn, maar vroeger zeiden wij haast nooit ‘nee’ en pakten we alles wat we konden krijgen. Ik vind het goed dat mensen inmiddels beter voor zichzelf durven opkomen.”
Sura: “Dat is natuurlijk iets anders. Ik blijf toch bij mijn tip om ‘ja’ te zeggen, hoor.”
Thomas: “Zeg 'ja', zeg 'nee', zeg 'misschien'. Maar je hebt gelijk. Als wij alledrie geen ‘ja’ hadden gezegd, dan zaten we hier nu niet.”