Hoewel ze afkomstig is uit Duitsland, woont Angelina Bayer vandaag in Sydney, Australië. Daar werkt ze als 3D game artist bij een kleine indie game studio, Featherweight Games. Ze kwam er terecht nadat ze haar stage bij Ubisoft had afgerond en in 2019 afstudeerde aan Digital Arts & Entertainment (DAE), een departement van de Belgische Howest hogeschool dat het ontwikkelen en versnellen van start-ups in de toegepaste en entertainment game development business mogelijk maakt.
Plannen en dromen kunnen met je meegroeien.
Hoe ben je geïnteresseerd geraakt in DAE en de game-industrie?
Angelina: "Mijn verhaal lijkt erg op dat van de meeste mensen. Ik heb altijd gegamed, ook al had ik nooit overwogen om zelf games te maken. Ik speelde PlayStation-spelletjes met mijn zus en we waren grote Final Fantasy-fans. Ik denk dat uiteindelijk mijn belangrijkste drijfveer om Game Graphics Productie te gaan studeren was dat ik vroeger al veel tekende. Ik wilde altijd al een artiest worden, maar ik wist niet echt hoe ik daar een job van kon maken."
“Tijdens mijn studietraject heb ik een grote bocht gemaakt. Ik heb eerst Sociale Wetenschappen gestudeerd en mijn Master in Moderne Aziatische Studies behaald, daarna kreeg ik heel toevallig een job bij een gamebedrijf waar ze op zoek waren naar een projectmanager die gespecialiseerd was in lokalisatie, internationalisatie en andere culturen. Dat heeft ertoe geleid dat ik vijf en een half jaar als projectmanager voor lokalisatie in videogames heb gewerkt. Eerst bij Kabam Game in Luxemburg, daarna bij Goodgame Studios in Hamburg. Zo ontdekte ik dat er een potentiële carrière voor mij bestond in videogames. Niet alleen als projectmanager, maar ook als artiest.”
“Uiteindelijk werd ik voorgesteld aan Hendrik Coppens, die aan DAE studeerde. Ik stelde hem allerlei vragen. Is het moeilijk? Hoe zien de lessen eruit? Wat leren ze je aan? Wat moet ik doen om binnen te raken? Hij sprak er zeer lovend over en het bleek een diepgaande opleiding te zijn. Ik begon eraan omdat het de moeite waard zou zijn om te proberen.”
“Daarom heb ik ontslag genomen en een paar maanden pauze genomen om in België te gaan studeren. Het bewijst dat je je leven niet hoeft te plannen en op je achttiende al moet weten wat je wilt doen met je leven. Plannen en dromen kunnen met je meegroeien. Ik was al 30 toen ik bij DAE begon en een van de oudere studenten. Maar dat bleek geen nadeel, want ik had mijn hele leven al getekend.”
Hoe was je ervaring bij DAE?
Angelina: “Als ik met mensen in Australië praat over mijn opleiding, zeg ik dat ik 3D Bootcamp heb gestudeerd. Het curriculum was zeer gestructureerd en compact en dat gaf me de kans om een heleboel disciplines bij te leren die me tot het uiterste dreven. Ik moest ongeveer alles leren wat een 3D game artist op dagelijkse basis doet.”
“Wat de medestudenten betreft, denk ik dat ik veel geluk heb gehad. Mijn studentengroep was erg behulpzaam en ik ben er vrij zeker van dat ik zonder deze mensen niet zo'n goede resultaten zou hebben gehad. Naar studieavonden gaan, samen problemen bestuderen waardoor je je oog als kunstenaar traint, ook als het technische kunst is. Je leert sneller als je andermans werk analyseert. Dus dat was heel waardevol.”
“Wat betreft het studeren aan DAE als vrouw, was ik me natuurlijk bewust dat ik tot een minderheid behoorde. Maar ik heb me er nooit door laten definiëren. Evenmin had ik het gevoel dat ik specifieke steun of een speciale behandeling kreeg. Dat had ik sowieso niet gewild.”
“Belangrijk was ook dat er mensen waren zoals Kristel van DAE Global & Internships en Isabelle van Community waarbij je altijd terecht kon. Ik herinner me dat ik een sessie met Kristel had om mijn portfolio te laten zien. Mijn headline op ArtStation luidde ‘Aspirant 3D artist’. Het eerste wat Kristel daarop zei was: ‘Je moet dat veranderen. Je bent geen aspirant 3D artist. Je bent een artiest.’ Dat is iets wat ik nog vaak zal herhalen tegen andere vrouwen die net beginnen met games. Vaak zijn we te streng voor onszelf. Die vrouwen bij DAE blijven mijn belangrijkste bron van inspiratie en kracht.”
Welke stappen hebben naar je huidige job geleid?
Angelina: “Wat me het meeste geholpen heeft om een job te vinden is eerst uitzoeken wat ik wilde doen. Als je begint, ben je soms wanhopig op zoek en wil je gewoon een kans. Toch is het belangrijk dat je een portfolio maakt die jou representeert, je sterke punten benadrukt en die duidelijk maakt wat je precies zoekt. Ik heb mezelf erop betrapt dat ik soms dingen deed waarvan ik dacht dat het er goed uit zou zien op mijn CV, maar die ik niet per se graag deed. Dan bestaat natuurlijk de mogelijkheid dat je vervolgens opnieuw wordt aangenomen om net dezelfde dingen te doen. Na zes weken solliciteren werd ik al aangenomen bij Blowfish Studios, een kleine indie game studio in het noorden van Sydney. Mijn functie was heel polyvalent zodat ik de kans kreeg uit te testen waar ik goed in was.”
“Bij Featherweight Games had ik al eens gesolliciteerd toen ik net was afgestudeerd en nog in Duitsland woonde. Ik had het bedrijf gecontacteerd omdat ze een heel leuk spel in ontwikkeling hadden dat helemaal bij mij paste. Tijdens het interview lieten ze me een kunst-test doen en ze vonden mijn werk echt goed. Maar na de laatste ronde kozen ze uiteindelijk voor iemand die net iets meer ervaring had. Eind 2021 contacteerden ze me opnieuw omdat ze op zoek waren naar een vaste 3D artist. Toen heb ik meteen ‘ja’ gezegd!”
“Ik denk dat mijn verhaal laat zien dat netwerken echt belangrijk is. Zelfs als het een eerste keer niet lukt, weet je nooit wat de toekomst brengt. Misschien hoor je nooit meer iets, maar misschien krijg je op een dag toch telefoon of een mail.”
Wat is het fijnst aan je job?
Angelina: “Wat het meest loont is alles samen zien komen. Onlangs mocht ik een klein wezen voor een spel ontwerpen en modelleren. Toen ik klaar was, gaf ik het aan onze animator. Hij heeft het gerigged en geanimeerd en postte daarna een GIF in onze bedrijfschat. Toen drong het tot me door dat mijn personage echt ‘tot leven’ was gekomen. Ook de fascinatie en de vreugde van de spelers zien, geeft mij echt voldoening.”
Videogames hebben mensen nodig die vragen durven stellen, die anders zijn, die niet alleen maar achterover leunen tijdens vergaderingen en gewoon de tijd voorbij laten gaan.
Hoe heeft je identiteit je ervaring in de industrie beïnvloed?
Angelina: “Er zijn kleine momenten waarop je zou willen dat je er gewoon bijhoort of dat je niet het gevoel dat je niet bij ‘de jongens’ hoort, zoals we dat in videogamesector soms noemen. Maar als vrouw kan je een perspectief invullen dat veel mannen niet hebben. Daar zijn ze zich niet altijd van bewust. Toch denk ik dat dat perspectief videospelletjes rijker en interessanter maakt.”