Tijdens de vijftiende editie van Filmfestival Oostende geeft de première van ‘The Chapel’ het feestelijke startschot. Met zijn nieuwste langspeelfilm brengt Dominique Deruddere een intrigerend portret van een concertpianiste aan de vooravond van de belangrijkste dag uit haar leven. Deruddere, bekend van ‘Wait Until Spring, Bandini’ (1989) en ‘Iedereen beroemd!’ (1999) -waarvoor hij een Oscarnominatie voor Beste Buitenlandse Film kreeg- is niet alleen een vaste waarde voor de Belgische film. Ook was hij al meermaals te gast op Filmfestival Oostende waar hij een sterkere band mee heeft dan velen denken.
‘The Chapel’ brengt het verhaal van een jonge pianiste tijdens de loodzware Koningin Elisabethwedstrijd. Hoe is het idee voor de film ontstaan?
Dominique Deruddere: “Toen ik jong was, wilde ik heel graag piano leren spelen. Maar mijn oudere broers en zussen waren al snel gestopt met de muziekschool. Dus stuurden mijn ouders me er, als nakomertje, niet naartoe. Toen ik later een reportage zag over de Muziekkapel van de Koningin Elisabethwedstrijd vond ik dat zo intrigerend: opgesloten worden met elf andere kandidaten zonder je ouders, dat moest nogal een feest zijn (lacht).
In 1991 werkte ik samen met Franse auteur Érik Orsenna, die in 1988 de Prix Goncourt won. We keken samen naar de Koningin Elisabethwedstrijd en Erik was verbaasd dat er nog nooit een film was gemaakt over die indrukwekkende arena. De Kapel, de zaal, maar bovenal de ongelooflijke druk. Maar een concreet idee kwam er pas later. Toen mijn zoon in 2009 zeer gedreven piano begon te spelen. Mét talent. Ik zag zijn inzet, de zoektocht naar perfectie en vroeg me af welke obstakels er allemaal kunnen opduiken. Wat kan een passie breken en wat is de prijs die je betaalt voor perfectie?”
Verklaart dat ook meteen waarom je ‘The Chapel’ als je meest persoonlijke film beschouwt?
Dominique: “Het gaat een stukje over mezelf, mijn zoon en mijn familie. Al blijft het wel een volledig fictief verhaal, behalve het wedstrijdformat. Veel mensen hebben dat niet door en denken dat Jennifer Rogiers, het hoofdpersonage, echt heeft bestaan. Dan zoeken ze haar zelfs op, tevergeefs natuurlijk (lacht).”
Had je Taeke Nicolaï in gedachten als hoofdpersonage toen de film vorm kreeg?
Dominique: “Oorspronkelijk ging het een internationale film zijn, Amerikaans gefinancierd. Maar uiteindelijk is het een Belgisch verhaal geworden, met een Belgisch hoofdpersonage. En daar ben ik heel blij mee want anders had ik het talent van Taeke niet zo snel ontdekt. We hebben voor ‘The Chapel’ heel uitgebreid gecast en dat was nodig. Zo’n dertien jaar woonde ik in Los Angeles waardoor ik het contact met jonge acteurs van hier wat was verloren. Ik heb veel actrices zien passeren voor de rol en daar zat Taeke tussen. Gelukkig voor mij!”
In ‘The Chapel’ spelen niet alleen Belgische acteurs en actrices.
Dominique: “Voor mij is ‘The Chapel’ wel echt een Belgische film. De Koningin Elisabethwedstrijd is een Belgisch instituut, volledig tweetalig en ondersteund door Brussel. Maar die internationale toets vind ik verrijkend. Er spelen acteurs mee uit Japan, Oekraïne en Kroatië. Zoals in de echte Muziekkapel. Sommige muzikanten worden vrienden, andere zijn meer op zichzelf gericht. Maar die symbiose is steeds ongelooflijk interessant.”
Hoe voelt het om FFO te mogen openen?
Dominique: “Ik heb een goeie band met Oostende dus ik ben blij dat ik het festival mag openen. Samen met Arno Hintjens heb ik vaak rondgehangen in de kuststad. Mede door ons gezaag is er een filmfestival gekomen. Deze prachtige stad moest simpelweg een filmfestival krijgen. Het is hartverwarmend om te zien hoe het festival groeit.”
Mede door het gezaag van Arno Hintjens en mezelf is Filmfestival Oostende uit de grond gestampt.
Naast de première van ‘The Chapel’ zal je ook een boek presenteren tijdens het filmfestival.
Dominique: “Ik heb een groot deel van mijn avonturen gebundeld tot mijn filmmemoires. Aanvankelijk deed ik het voor het plezier. Of misschien ook voor mijn kinderen. Na dertig jaar in de sector wilde ik toch wat dingen op papier zetten. Voor ik het zelf vergeet! (lacht). Het boek wordt dit voorjaar uitgebracht en heet ‘Met de helm geboren’. Een verwijzing naar gelukskinderen. Al lijkt dat in mijn geval niet helemaal te kloppen (lacht). Het vormt het uitgangspunt van mijn boek dat vooral gaat over de films die ik niet heb gemaakt. Projecten die gesneuveld zijn en waar niemand iets over weet.”
Tijdens FFO worden nog vijf andere films uit je oeuvre getoond in een retrospectieve. Hoe kijk je terug op je carrière? Of moeten we daarvoor het boek lezen?
Dominique: “Het is niet eenvoudig om een waardeoordeel te vellen over je eigen werk, maar ik kan zeker wel een selectie maken van films die ik beter geslaagd vind dan andere. De selectie is daar het resultaat van. Samen met Marc Didden, die mijn nieuwe film al heeft gezien, kwam ik onlangs tot de conclusie dat ‘Crazy Love’, ‘Iedereen beroemd!’ en ‘The Chapel’ toch wel iets boven de rest uitsteken.”
Schrijf je in voor onze talk op 2 februari
Tijdens deze talk stellen we ons vragen hoe we inclusie helpen verhogen in de sector.