Zowel voor de camera als op de theaterplanken voelt ze zich als een vis in het water. Natali Broods staat dan ook bekend als een van de meest intrigerende actrices van Vlaanderen en speelde onder meer in ‘Anyway the Wind Blows’ (2003), ‘Waste Land’ (2014), ‘Galloping Mind’ (2015) en ‘Façades’ (2017). Maar ook met haar theatergezelschap De Hoe en in series maakt ze furore. Na de succesvolle reeks ‘Tabula rasa’ (2017) speelde ze ook de sterren van het dak in ‘Over water’ (2018) en in het recente ‘Déjà Vu’ (2022). Dit jaar treedt Natali Broods ook naar voren als de Master van Filmfestival Oostende 2023. Of ze lang moest nadenken om deze rol op zich te nemen? Geen seconde! Ze heeft er vooral veel zin in.
Was het als Master van FFO 2023 moeilijk om een thema te kiezen?
Natali Broods: “Die keuze voor ‘Family Dynamics’ was meteen gemaakt. Het kon alleen maar dat thema zijn voor mij, ik word er telkens als een magneet toe aangetrokken. Gefascineerd blijf ik ernaar teruggrijpen, ook in toneelteksten. In mijn ogen hebben we als mens ieder onze eigen drijfveren, ambities en kwetsuren die ervoor zorgen dat we anderen pijn doen zonder dat we dat willen. Het is soms al zo moeilijk om met jezelf te leven, laat staan samen met anderen. Die dynamiek is het duidelijkst zichtbaar binnen een familie of gezin, die eigenlijk een soort microkosmos van de maatschappij vormen. En daarmee bedoel ik niet noodzakelijk het standaardgezin met twee kinderen. We zijn allemaal een zoon of dochter. Al gaat het thema van het filmfestival breder dan familieproblemen. De man die zijn vrouw slaat, of kinderen die gebukt gaan onder het alcoholisme van hun vader. Het gaat over alle dynamieken die spelen tussen gezinsleden, niet louter over moeilijkheden.”
Hoe ging je te werk om je definitieve selectie van tien films te maken?
Natali: “Vrijwel meteen had ik een aantal films in mijn hoofd die niet mochten ontbreken en die ik graag nog eens zou zien. Maar ik had er liever twintig gekozen (lacht). Dus moet je selecteren en schrappen. Ik ben tevreden met de uiteindelijke selectie.”
‘Festen’ van Thomas Vinterberg springt meteen in het oog in die selectie, maar je selecteerde ook het recentere ‘The Nest’. Een toekomstige klassieker?
Natali: “Toen ik zetelde in de jury op Film Fest Gent, was ik onder de indruk van die film. Ik vind ‘The Nest’ een mooie combinatie van het thema -de vader die alles veel mooier voorstelt dan de werkelijkheid- en de prachtige cinematografie. Samen met het sterke verhaal tillen de beelden de film naar een hoger niveau.”
Je gaat ver terug in de tijd met ‘A Woman Under the Influence’ van John Cassavetes uit 1974. Hoe maak je jongeren warm voor de film?
Natali: “Nu we met theatergezelschap De Hoe een grote voorstelling maken rond John Cassavetes, merk ik dat veel jonge mensen hem niet kennen. Dat vind ik schokkend. John Cassavetes was een van de eerste makers die de Hollywoodstudio’s achter zich liet en die onafhankelijk films ging maken om volledig zijn eigen zin te doen. Vaak met dezelfde acteurs en met de camera dicht op hun huid wordt het lot van de mens zo sterk in beeld gebracht. Cassavetes voelt heel modern aan.”
Ik hou van de zee omwille van alle clichés: de weidsheid, je nietig voelen.
Wat spreekt jou aan in de psychologische horror van ‘The Killing of a Sacred Deer’?
Natali: “Net als bij veel andere films uit de selectie is de schone schijn in die film zo fascinerend. We pretenderen dat het goed met ons gaat want anders wordt het leven ondraaglijk. Als het dan toch niet zo blijkt te zijn, is die weerslag zo hard. Ik vind dat regisseur Lanthimos echt graaf te werk gaat. Die mythologische verhalen met dramatische neergang in het nu presenteren met die acteurs, dat is echt knap. De film zit intelligent in elkaar, is goed gespeeld en mooi geregisseerd. Alles klopt, waardoor je niet onverschillig kan blijven. Er zijn niet veel filmmakers zoals Lanthimos. Hij heeft -net als Cassavetes- een eigen signatuur. Een taal die niemand anders spreekt. Waar Cassavetes meer registreert, gaat Lanthimos ver in zijn fantasie.”
Met ‘Home’ van Fien Troch staat er ook een Belgische film op het programma.
Natali: “Er gaat heel wat fout op familiaal vlak in haar film die nog een ander licht op het thema werpt. Bovendien vind ik het belangrijk om ook een Belgische film te presenteren. Fien Troch brengt iets verfrissends met die jonge, onervaren acteurs. Ze laat die jonge gasten heel naturel laten spelen en dat is een verdienste.”
De film ‘Murina’ van regisseur Antoneta Alamat Kusijanovic ging vorig jaar nog in première tijdens FFO en is hiermee de jongste telg binnen je selectie.
Natali: “Het is absurd, maar soms lees ik een paar zinnen of zie ik een trailer van een film en ben ik meteen in de ban. Dat werkt dan als een magneet, dan moet ik die film zien. En die films blijken altijd datzelfde thema te hebben. Dat gebeurt onbewust. Toen ik de film voor het eerst zag, wist ik meteen dat die niet mocht ontbreken in mijn selectie. Bovendien werden veel stukken van ‘Murina’ onder water gefilmd. Dat is prachtig op het grote scherm.”
Je zal niet alleen als Master op de rode loper te zien zijn tijdens FFO. Ook de nieuwe near fiction-reeks ‘Arcadia’, waarin jij een prominente rol speelt, gaat in première tijdens de festivalweek. Wat mogen we van de serie verwachten?
Natali: “Het wordt imposant. Er werden nog nooit zulke decors gebouwd in België. ‘Arcadia’ is een dystopisch verhaal. Na een vernietigende ramp blijft er een wereld over waarin er met een puntensysteem wordt gewerkt. Goed gedrag wordt beloond, slecht gedrag leidt tot verbanning. Een akelige maatschappij!”
Waar Cassavetes meer registreert, gaat Lanthimos ver in zijn fantasie.
Beter vertoeven is het in Oostende. Wat betekent de badstad voor jou?
Natali: “Als ik naar de Belgische kust ga, is het altijd naar Oostende. Ik hou van de zee omwille van alle clichés: de weidsheid, je nietig voelen. En ik hou van Oostende in het bijzonder omdat het de enige echte stad aan zee is. Waar je ook kan uitgaan of een goed restaurant kan bezoeken. Voor ik een partner en kinderen had, trakteerde ik mezelf elk jaar op mijn verjaardag op een dagje ‘alleen met mijn boekje naar zee’. Maar ook met mijn vriend, die een goede zeiler is, bleef ik die liefde voor de zee koesteren. Oostende is ook de stad van Theater aan Zee, waar ik als student aan het Conservatorium al aan deelnam. Ik stond er vorige zomer nog op de planken.”
