De game vermengt elementen van de beste leerlingen uit de stroming: het verlaten gevoel van Dear Esther, de intieme één-op-één gesprekken van Firewatch en het familiemysterie van What Remains of Edith.
Films en videogames leunen steeds dichter bij elkaar aan. Een aangrijpend verhaal vertellen is tegenwoordig net zo belangrijk als het bedenken van een interessant spelconcept. Dat bewijst het Belgische Ghost on the Shore, een pc-spel dat eerder dit jaar verscheen en uit de pen van de klassiek geschoolde scenarioschrijfster Dagmar Blommaert vloeide.
Voor de ene persoon is een spook een wit laken dat ‘s nachts door een verlaten kasteelgang zweeft, voor de ander is het een reeks herinneringen, onvervulde verlangens of onverwerkte spijt die zich wanhopig vastklampen aan onze fysieke wereld. Eng, elk op hun eigen manier.
Hoe u het etherische ook interpreteert, één iets staat als een paal boven water. Ghost on the Shore is het commerciële debuut van de studio like Charlie, het ontwikkelhuis opgericht door schrijfster Dagmar Blommaert en 3D-kunstenaar Kenny Guillaume, en u hoeft helemaal geen schrik te hebben om deze titel een kans te geven.
Voor de ene persoon is een spook een wit laken dat ‘s nachts door een verlaten kasteelgang zweeft, voor de ander is het een reeks herinneringen, onvervulde verlangens of onverwerkte spijt die zich wanhopig vastklampen aan onze fysieke wereld. Eng, elk op hun eigen manier.
Hoe u het etherische ook interpreteert, één iets staat als een paal boven water. Ghost on the Shore is het commerciële debuut van de studio like Charlie, het ontwikkelhuis opgericht door schrijfster Dagmar Blommaert en 3D-kunstenaar Kenny Guillaume, en u hoeft helemaal geen schrik te hebben om deze titel een kans te geven.
De game vertelt het verhaal van Riley, een jonge vrouw die na een plotse storm met haar strandt op een verlaten eilandengroep. Daar krijgt ze het onwaarschijnlijke gezelschap van de geest Josh. In tegenstelling tot wat je van de titel zou verwachten, spookt hij niet langs de kustlijn, maar blijkt dat praatzieke heerschap vast te zitten in haar hoofd. Door verschillende dialoogopties te kiezen is het aan de speler om te bepalen hoe de relatie met deze ongewenste indringer zich zal ontwikkelen, wat uiteindelijk het lot van Riley en de uitkomst van het verhaal zal beïnvloeden.
Ghost on the Shore behoort tot het genre van de zogenaamde walking simulators. Dat zijn titels die de speler - je neemt de gebeurtenissen meestal door de ogen van het hoofdpersonage waar - aan een gezapig tempo onderdompelen in een bepaalde sfeer en veel belang hechten aan world building en personage-ontwikkeling.
De game vermengt elementen van de beste leerlingen uit die stroming - het verlaten gevoel van Dear Esther, de intieme één-op-één gesprekken van Firewatch en het familiemysterie van What Remains of Edith Finch - en voegt daar uiteraard een kenmerkende toets aan toe.
De schrijvers hebben een gave om plekken te creëren die echt aanvoelen. Ook al zijn de eilandbewoners al lang overleden, toch komen ze tot leven terwijl je hun verhaal in de details van de verlaten omgeving ontdekt. De sporen die op het eiland zijn achtergebleven - notitieboekjes, tekeningen, brieven - geven een zeer levendig beeld van wie die mensen waren en wat hun plannen waren. Elk personage heeft een plaats en een doel, wat zorgt voor een erg geloofwaardige wereld.
Terwijl ze de vervallen geschiedenis van de eilanden verkent, krabbelt Riley elk klein detail in haar dagboek. Af en toe maakt ze tekeningen van de plaatsen die ze bezoekt, of hoe ze zich voorstelt dat ze er ooit moeten uitgezien hebben. De sprookjesachtige manier waarop nieuwe informatie tevoorschijn komt, geven het spel iets magisch. De talloze handgeschreven notities en brieven - boordevol spelfouten wanneer ze door een jong kind werden gepend - maken alles erg tastbaar en dragen bij tot het gevoel dat je deze mensen kent en om ze geeft.
Het is een narratief trucje dat like Charlie al met succes uitvoerde met hun vorige, gratis te spelen titel Marie’s Room. Met Ghost on the Shore doen ze dat nog eens over op een groter podium. De iets meer open omgeving knoeit af en toe met het ritme van de dialogen en omdat er veel meer moet gezegd worden is niet elke zin even memorabel. Maar uiteindelijk is dat muggenziften op een kundig geconstrueerd en prachtig verteld verhaal.
Ghost on the Shore is dan ook een prima ervaring voor wie zijn eerste stapjes in het genre wil zetten of met eigen ogen wil zien hoe hard gameverhalen geëvolueerd zijn sinds de tijd dat we alleen maar prinsessen uit kastelen moesten gaan redden.
